Pytanie dwudzieste

FRANCJA, PARYŻ...

- Wujku a co Ty teraz będziesz robił? - zapytała wcinając ciasto z gruszkami i lody waniliowe. Miała buzię umazaną polewą czekoladową co dodawało Jej jeszcze więcej dziecięcego uroku. Spojrzał na dziewczynkę nie bardzo rozumiejąc o co Jej chodzi. - No bo Ty już nie będziesz skakał prawda? - zapytała uważnie na Niego patrząc.

- No nie będę. - odparł.

- To co będziesz robił? - spytała ponownie. Brunetka spojrzała na mężczyznę zainteresowana Jego odpowiedzią.

- Na razie zajmę się pracą w fundacji. 

- Tam, gdzie trenujesz dzieci? - spytała.

- Tak.

- A mnie też możesz trenować? - zapytała z nadzieją w oczach. Spojrzał z rozbawieniem na brunetkę, której w tym momencie nie było do śmiechu.

- Kochanie wujek trenuje chłopców, którzy chcą zostać skoczkami. - wyjaśniła córce. - Ty nie jesteś chłopcem. - zauważyła.

- Ale chcę zostać skoczkiem. - powiedziała pewnie. - Jak wujek i jak tatuś. - dodała. Brunetka odstawiła kubek z kawą, którą piła i spojrzała zaskoczona na córkę.

- A nie wolałabyś zostać dziennikarką jak mama? - zapytał widząc zdenerwowanie brunetki.

- Och... - jęknęła i podparła głowę rączką. - To jest takie nudne... - powiedziała.

- Nudne? - zdziwił się. - Popatrz Twoja mama spotyka w pracy tyle ciekawych osób, które odnoszą wielkie sukcesy, są sławne...

- Ja będę sławna. - odparła pewnie. - Mój tata jest medalistą igrzysk olimpijskich, mistrzem świata w lotach, dwa razy wygrał Puchar Świata i tak samo z turniejem czterech skoczni. - powiedziała pewnie. - Talent do wygrywania mam po Nim, po mamie urodę a jak mnie wujek będzie trenował to sukces mam zapewniony. - dodała jakby to było oczywistością. - I wtedy to ja będę sławna, będę miała sukcesy i to ze mną dziennikarze będą robić wywiady. - zakończyła biorąc do ust kolejny kawałek ciasta i szokując swoim wyznaniem dorosłych. Jak widać nie tylko talent sportowy odziedziczyła po ojcu ale i ogromną pewność siebie a także parcie na bycie najlepszą. Spojrzał na brunetkę, która z niepokojem patrzyła na córkę.

- Tess... - zaczęła spokojnie. - Skoki narciarskie to nie jest sport dla dziewczynek. - powiedziała usiłując jakoś zmienić tok myślenia Theresy. - Tam trzeba dużo ćwiczyć, dużo biegać, skakać...

- Wiem jak trenują. Byłam na treningu u taty. - oznajmiła urażona.

- No właśnie i widziałaś tam jakąś dziewczynkę? - zapytała.

- Nie. - przyznała patrząc upartym wzrokiem na matkę. - Bo będę pierwszą skoczkinią z Austrii, która odniesie sukces. - dodała pewnie.

- Kochanie wiesz jak bardzo ten sport jest niebezpieczny... - przypomniała brunetka.

- Powiedz to Sarze Hendrickson. - stwierdziła urażona. - To, że wujek zaliczył glebę nie oznacza, że ja też ją zaliczę. Tata się nie wywraca. - powiedziała zła. Kobieta spojrzała na blondyna, który teraz uważnie obserwował dziecko.

- Tess... - tym razem to On zabrał głos. - Każdy się wywraca. - powiedział pewnie. - Ja wywróciłem się o jeden raz za dużo. Ale masz rację. - przyznał. - Ty możesz być świetną skoczkinią. Może nawet lepszą niż Sarah. - pokiwał pewnie głową. Uśmiechnęła się szeroko. - I jeżeli na prawdę bardzo chcesz... mogę zabrać Cię na trening z moimi chłopakami. Zobaczysz jak to wszystko wygląda i wtedy zdecydujesz czy nadal będziesz chciała się w to pakować ok? - zapytał.

- Jasne! - zawołała uradowana i przybili sobie piątki.

- No to jedną sprawę mamy ustaloną. - powiedział widząc minę brunetki. - Tess idź się jeszcze pobaw na karuzelach dobra? Bo za chwilę będziemy musieli iść do zamku jeżeli chcemy zobaczyć przedstawienie i fajerwerki.

- Ok. - powiedziała z uśmiechem i pobiegła do strefy dla dzieci, która znajdowała się w lokalu zaraz obok stolików restauracyjnych.

- Zwariowałeś? - zapytała wściekła. - Doskonale wiesz co sądzę o tym durnym sporcie i jeszcze popierasz Jej zachcianki?! Ona ma 5 lat Thomas! I jest uparta jak...

- Jak Gregor, zauważyłem. - powiedział spokojnie. - Steffi uspokój się. - poprosił chwytając Jej dłoń. - Widziałaś Ją dzisiaj jak byliśmy na diabelskim młynie? - zapytał.

- Do czego zmierzasz? - zapytała.

- Theresa ma lęk wysokości. - powiedział z uśmiechem. - Zabiorę Ją na trening, najpierw trochę sobie pobiega, poskacze przez skakankę a potem wyjadę z Nią wyciągiem na skocznię. Gwarantuję Ci, że za tydzień będzie chciała żebyś nauczyła Ją czytać i pisać i będzie przeprowadzać pierwszy wywiad. - dodał pewnie trochę Ją uspokajając.

- Tylko pilnuj Jej proszę Cię. 

- Jak oczka w głowie. - stwierdził całują Jej dłoń. - A teraz powiedz mi czemu tak właściwie nie chcesz żeby Theresa spróbowała...

- Bo za dużo razy odwiedzałam Was w szpitalu. - przerwała Mu stanowczo.

- To, że ja zaliczyłem glebę nie oznacza, że Ona ją zaliczy. - zacytował z uśmiechem dziewczynkę a kiedy zobaczył morderczy wzrok brunetki zaśmiał się jeszcze bardziej. 

- Chciałbyś żeby Lilly kiedyś zaczęła skakać? - zapytała patrząc na Niego poważnie.

- Kristina stanowczo wybije Jej to z głowy. - powiedział.

- Więc czemu mi się dziwisz?

- Ale gdyby chciała spróbować wspierałbym Ją w tym i pomagał Jej. Bo to moja córka. I będę wspierał każdą Jej decyzję i chciałbym spełnić każde Jej marzenie. I owszem, martwiłbym się za każdym razem kiedy wychodziłaby na trening ale nie mogę kierować Jej życiem. Dopóki sama by nie zrezygnowała ja nie miałbym serca żeby Jej uniemożliwiać spełnianie się w tym co robi. - powiedział poważnie.

- A gdyby chciała wyjechać z Arabem, przejść na islam i być Jego 10 żoną też byś Ją wspierał? - spytała lekko oburzona. Spojrzał na Nią wzrokiem mówiącym "przesadzasz". Westchnęła.

- Ona ma dopiero 5 lat. Zobaczysz, że odmieni się Jej jeszcze z milion razy. 

- Nie dopóki Sarah będzie wygrywać. - stwierdziła załamana. Pokręciła głową i zaśmiała się lekko. - A ja jestem nudna. - przypomniała. Tym razem zaśmiali się oboje.

- Dobrze, że nie wie co wyprawiałaś jeszcze kilka lat temu. - przypomniał. Wywróciła oczami. - No co? Sama musisz przyznać, że Wasze niektóre wybryki były idiotyczne. - zaśmiał się.

- Hej, przypominam, że w niektórych nam pomagałeś. - zauważyła rozbawiona.

- To nie ja tańczyłem na rurze barowej śpiewając "Hit me baby one more time" - wspomniał.

- Hej, pisałam wtedy artykuł o reakcjach ludzi na pijane dziewczyny robiące głupie rzeczy. - broniła się.

- Pamiętasz jak chcieliście żeby odczepiła się od Was ta baba zza ściany? - zapytał. Uśmiechnęła się kręcąc głową.

- Nazwała nas patologicznymi narkomanami. - broniła się.

- Do tej pory nie wiem co Jej wtedy powiedzieliście. - przyznał.

- Na prawdę? - zdziwiła się.

- Gregor powiedział mi tylko, że skutecznie Ją odstraszyliście. - wzruszył ramionami. Zaśmiała się wesoło.

- Byliśmy pobiegać. Koło 6 rano. No i mieliśmy na sobie dresy. Gregor miał kaptur na głowie. Mi coś wpadło do oka i zaczęłam je pocierać aż zrobiło się czerwone i zaczęło łzawić. Wtedy Gregi ją zobaczył i kazał mi się przestać uśmiechać. A kiedy koło nas przechodziła to wydarł się na mnie, że jak nie przestanę ryczeć to następnym razem nie będzie taki delikatny. Jej mina była bezcenna i nigdy już się do Nas nie odezwała. Mieliśmy bekę z Niej jeszcze przez tydzień... - przerwała widząc Jego minę. Uśmiechał się lekko ale w Jego oczach coś się zmieniło. Znów były błękitne, a nie zielone. - Co jest? - spytała.

- Nic. - stwierdził i pogłaskał Ją po policzku.

- Wiem kiedy kłamiesz. - powiedziała pewnie.

- Gregi... - stwierdził cicho. Westchnęła.

- Thomas... 

- Dawno tak nie mówiłaś. - przyznał. Zamilkła. Patrzyła na Niego uważnie czekając aż znów stanie się Jej Thomasem. - Przepraszam... - powiedział w końcu. - Ciągle mam w głowie to, że macie wspólną przeszłość i będziecie mieli wspólną przyszłość.

- Moja przyszłość jest teraz z Tobą. - powiedziała pewnie. - Gregor to stare dzieje. Od tamtego czasu minęło kilka ładnych lat i... zmieniłam się. A On nie. Teraz to z Tobą chcę przeszkadzać w nocy sąsiadom. - powiedziała puszczając Mu oko. 

- Więc przeprowadźcie się do mnie. - zaproponował pewnie. 

- Thomas o czym Ty mówisz? - pokręciła głową.

- Dopiero co ktoś powiedział mi, że jestem mało spontaniczny, że wszystko mam zaplanowane jak w kalendarzu. 

- To zaśpiewaj mi serenadę pod oknem albo jak będziemy na przedstawieniu to wyjdź na scenę i zacznij grać z aktorami albo nie wiem... idąc ulicą zacznij tańczyć albo pytać przechodniów jak im mija dzień ale nie proś mnie o takie rzeczy... - powiedziała. - Nie popadaj z jednej skrajności w drugą. Takie decyzje podejmuje się po długim zastanowieniu i przemyśleniu a ja nie jestem sama. Muszę tez liczyć się ze zdaniem Theresy.

- Więc zapytajmy Ją teraz. - zaproponował.

- Thomas nie. - powiedziała stanowczo. - Kto Ci naopowiadał takich głupot co? - spytała. Nie odpowiedział. - Nieważne. - stwierdziła. - Kocham Cię rozumiesz? - spytała. - Takiego nudnego, poukładanego i planującego wszystko co do minuty. Przy takim Tobie czuję się bezpieczna bo wiem, że nic mnie nie zaskoczy i nie zawiodę się na Tobie. Bo jesteś odpowiedzialny i cholernie inteligentny i zawsze zanim coś zrobisz zastanowisz się dwa razy. Jesteś po prostu dorosły. A ja nie potrzebuję dzieciaka, z którym będę się bawić jak nastolatka, bo nią już nie jestem. Mam córkę, mam pracę, muszę być dorosła... Potrzebuję takiej stabilizacji. - powiedziała poważnie.

- I nie przeszkadza Ci, że jestem mało spontaniczny? - spytał upewniając się.

- Spontaniczność w dorosłym życiu jest dobra tylko w niektórych momentach. - powiedziała puszczając Mu oko. Zaśmiał się kręcąc głową. - A tej w tych sprawach raczej Ci nie brakuje z tego co pamiętam. Nie wiem, mam Ci przypomnieć? Prysznic, sauna, basen, toaleta w samolocie, Twój samochód na parkingu... - zamknął Jej usta pocałunkiem.

- A Wy znowu się całujecie... - usłyszeli westchnięcie dziewczynki. Z rozbawieniem oderwali się od siebie. - Chodźmy już na to przedstawienie, bo się spóźnimy i zajmą nam najlepsze miejsca. - ponaglała ich.

- No to chodźmy. Może Ci się to tak spodoba, że będziesz chciała zostać aktorką. - powiedział zakładając Jej kurtkę.

- Bardzo możliwe. W końcu muszę coś robić jak już zakończę karierę na skoczni... 

AUSTRIA, INNSBRUCK...

     Głośna muzyka, tłum ludzi, mnóstwo jedzenia i jeszcze więcej alkoholu. Stała przy ścianie i obserwowała ludzi bawiących się doskonale ze sobą. Zawsze lubiła imprezy. Dość ostre i mocno zakrapiane imprezy ale coś Jej tu nie pasowało. Było w tej imprezie coś dziwnego. Mimo, że nie znanie ludzi to dla Niej raczej plus całej zabawy dzisiaj czuła się wyjątkowo obco. Rozglądnęła się po pomieszczeniu i w końcu zobaczyła to czego szukała. Ruszyła szybkim krokiem i stanęła obok szatyna. Zlustrował Ją wzrokiem od góry do dołu i uśmiechnął się cwanie.
- Wyglądasz bardzo... pociągająco. - stwierdził upijając łyk alkoholu. 
- Taa, Ty też. - stwierdziła biorąc z Jego ręki szkło. Upiła łyk i lekko się skrzywiła. - Whiskey... - spojrzała na Niego sceptycznie. - Smakuje jak drewno. - oddała Mu szklankę. Zaśmiał się rozbawiony Jej reakcją. Nalał Jej wina do kieliszka i podał do rąk. - Nie wiedziałam, że lubisz wyprawiać domówki.
- Nie lubię. - odpowiedział pewnie.
- Ach, no tak. Przecież całe mieszkanie obcych mi ludzi o tym świadczy. - stwierdziła z ironią.
- 90% z nich widzę pierwszy raz na oczy. - przyznał. Spojrzała na Niego zmartwiona Jego obojętnością.
- Czemu nie przyjąłeś zaproszenia od Związku? Cała Twoja kadra tam jest.
- Nie cała. Niektórzy oglądają fajerwerki na wieży Eiffela. - odpowiedział nie patrząc na Nią.
- Niektórzy już nie są w kadrze. - przypomniała. Spojrzał uważnie w Jej oczy. Upartość, zawziętość i stawianie na swoim. Te cechy nie były Jej obce. Ale Jemu też. Dlatego tak dobrze się dogadywali i dlatego łóżko zawsze iskrzyło. Bo każde chciało rządzić, każde chciało udowodnić, że jest dominatorem i żadne z Nich nie miało granic.
- Chcesz czegoś konkretnego czy masz zamiar znowu strzelić mi gadkę o tym jak powinienem ułożyć sobie teraz życie?
- W dupie mam Twoje życie. - oznajmiła. Spojrzał na Nią z pytajnikami w oczach. - Dopóki nie wchodzisz do mieszkania. - dodała. - Kiedy tu wracasz jesteśmy razem pamiętasz? - zapytała. Nic nie odpowiedział. 
- Masz ochotę na spacer? - zapytał...

***

- Nie mówiłeś, że to będzie spacer w chmurach. - stwierdziła trzymając się Go bardzo mocno.
- Panikujesz. - stwierdził rozbawiony Jej strachem.
- Wybacz ale nie jestem chora psychicznie, żeby puszczać się z belki widząc na przeciwko cmentarz. - zauważyła nerwowo. - Trzymaj mnie! - wrzasnęła kiedy pośliznęła się na jednym ze schodków. Objął Ją mocno i przyciągnął do siebie. 
- Mówiłem, żebyś nie panikowała. - wywrócił oczami i pociągnął Ją za sobą. Kiedy usiadł na belce i poklepał miejsce koło siebie spojrzała na Niego jak na idiotę. - Obiecuję, że nie pozwolę Ci spaść. - powiedział.
- Sorry ale nie mam zaufania do facetów. - stwierdziła.
- Tam gdzie stoisz jest ślisko, jak się przewrócisz to Cię nie złapię. - zauważył. Westchnęła i powoli wgramoliła się na miejsce obok Niego. Chwyciła się mocno belki i spojrzała w dół. Zakręciło Jej się w głowie więc skierowała wzrok na szatyna. Był zamyślony. Patrzył na góry naprzeciwko. - Zawsze tu spokojnie. Nawet w sylwestra jest cicho jakby nic się nie działo. - powiedział.
- Przyprowadziłeś tutaj kiedyś Steffi? - spytała. Zaśmiał się.
- Tak Ją poderwałem. Zażądałem żeby mnie pocałowała bo inaczej Ją tu zostawię. Gdybyś widziała Jej wściekłość... - wspomniał.
- I co było dalej? - kontynuowała.
- Zgodziła się bardzo niechętnie. Strasznie dużo gadała o tym jak bardzo to jest nie fair i że jestem perfidnym szantażystą ale pomogłem Jej zejść.
- Pocałowała Cię?
- Poniekąd. - stwierdził.
- Poniekąd? - zdziwiła się.
- Najpierw mnie pocałowała a potem ugryzła. I uciekła. - powiedział z uśmiechem na ustach.
- Serio? - zapytała z lekkim niedowierzaniem. - Doskonała, ułożona Panna Richter miała kiedyś pazur? - zadrwiła lekko. Spojrzał na Nią z tajemniczym uśmieszkiem.
- Była bardziej... rozrywkowa od Ciebie. - odpowiedział. - W niektórych sprawach mogłabyś się od Niej uczyć. - dodał. 
- Ok. Jeśli mam spędzić sylwestra na słuchaniu jaka to nie jest wspaniała największa nudziara pod słońcem to spasuję. - stwierdziła chcąc zejść w jakiś sposób z belki.
- Poczekaj. - zatrzymał Ją. 
- Co?
- Masz rację. To z Tobą spędzam sylwestra. - powiedział. 
- Nawet zimnych ogni nie mamy. - zauważyła zrezygnowana.
- Stąd najlepiej widać fajerwerki puszczane z deptaku. - odparł znów patrząc na miasto w dole. I zamilkł. Oboje milczeli. Innsbruck nocą w dodatku z takiej wysokości wyglądał pięknie. Wydawało się, że jest spokojny, uśpiony iże nikt nie wie, że dziś jest sylwester. - Kiedy zaczynasz pracę w biurze? - zapytał przerywając ciszę.
- Mam przyjść kiedy będę gotowa. - powiedziała. Spojrzał na Nią uważnie. - Mój pracodawca jest cholernym samarytaninem. - wyjaśniła. - Więcej nie musisz wiedzieć. - dodała.
- Byłaś kiedyś zakochana? - spytał.
- Skąd takie pytanie? - zdziwiła się nieco tą zmianą tematu.
- Byłaś prostytutką. Seks chyba zmienił dla Ciebie swoje znaczenie. - wzruszył ramionami. - Zastanawiam się czym dla Ciebie jest. - dodał.
- Filozof się znalazł. - prychnęła. Dopiero po chwili odpowiedziała. - Byłam zakochana. Dawno temu. I raz mi wystarczył. Zakochiwanie się jest nudne i cholernie niebezpieczne. A co do seksu... - spojrzała na Niego. - To tylko seks. - stwierdziła. - W moim zawodzie z czasem przestaje się odczuwać jakąkolwiek przyjemność. - dodała cicho. 
- Chcesz powiedzieć, że kiedy się ze mną kochasz nic nie czujesz? - spytał lekko zszokowany.
- Trochę się popsułam. Kochają się ludzie, którzy mają pigment romantyzmu. Ja uprawiam seks. - poprawiła Go omijając odpowiedź. Ale Jej oczy mówiły jasno, że tak właśnie jest. W tym momencie usłyszeli huk, który mówił o rozpoczęciu się kolejnego roku. Po chwili na niebie zaczęły pojawiać się kolorowe kropki tworzące piękną mozaikę. Uśmiechnęła się obserwując to wszystko co działo się w powietrzu. - Chyba powinniśmy sobie życzyć wszystkiego najlepszego w Nowym Roku. - stwierdziła odwracając się w Jego kierunku. Nadal patrzył na Nią z lekkim szokiem wypisanym na twarzy. - Gregor? Wszystko w porządku? - spytała marszcząc czoło. Dłonią odgarnął Jej włosy z czoła i zbliżył się do Niej na niewielką odległość. - Co robisz? - zapytała. Delikatnie musnął ustami Jej usta po czym znów spojrzał Jej w oczy. Przesunął dłonią po Jej policzku i tym razem pocałował Ją pewniej. Nadal delikatnie ale bardziej... namiętnie. Jak nigdy wcześniej. Spokojnie, głęboko, z czymś co można by nazwać czułością... - Co to było? - spytała szeptem kiedy oderwała się w końcu od Niego.
- Naprawię Cię. 

***********************************

Heeeeej :)

Nie wiem co pod tym napisać.

Może zacznę od tego, że Annika dołączyła do głównych bohaterów.

Witam nową czytelniczkę :) M.D. mam nadzieję, że poczytam więcej Twoich esejów ;)

Kolejny w piątek.

 Buziole :*